In onze nieuwsbrief van vorige week publiceerden we quotes uit een interview in onze krant met dr. Gert Huysmans, voorzitter van de Federatie Palliatieve Zorg Vlaanderen. Hij reageerde op een bericht waarin het UZ Brussel meldde dat het voortaan palliatieve sedatie binnen de eigen muren zal registreren. Hij pikte ook in op het voornemen van minister De Block om registratie te veralgemenen. Dr. Huysmans vindt registratieplicht geen goed idee. Dr. Gerlant van Berlaer, spoed- en kinderarts aan het UZ Brussel, bekijkt het anders.

“Gericht registreren van palliatieve sedatie? Daarmee ga je artsen alleen maar bang maken”, zei dr. Gert Huysmans. “Het verdacht maken van palliatieve sedatie mag geen middel zijn om de aandacht af te leiden van de gebrekkige controle op de euthanasiepraktijk, zoals die nu wordt uitgevoerd. We spreken hier over twee verschillende interventies. Palliatieve sedatie is een aspect van pijn- en symptoomcontrole, euthanasie is een irreversibel ingrijpen, met overlijden tot gevolg.”

Dr. Gerlant van Berlaer schrijft er het volgende over:

“Wat een teleurstellende en tegelijk beangstigende stelling van de voorzitter van de Federatie Palliatieve Zorg! Als hij uit het voornemen van het UZ Brussel haalt dat de registratie van palliatieve sedatie dient om artsen bang te maken, en de palliatieve sedatie zelf verdacht te maken, zijn dat volstrekt zijn woorden. Tegelijk doen zijn uitspraken bij mij ineens de rode lamp aanfloepen: hoezo? Als wat er vandaag gebeurt inderdaad louter een aspect is van pijn- en symptoomcontrole, immer met instemming (informed consent) van de patiënt, en aldus een volstrekt ‘normaal medisch handelen’, waarom zou dan überhaupt iemand bang moeten zijn van die registratie? Méér nog: waarom gebeurt die dan al niet gewoon vandaag (wet patiëntenrechten 2002 in verband met dossiervoering)?”

“Het antwoord kennen we allemaal: die twee woorden ‘palliatieve sedatie’ worden maar al te vaak gebruikt om een paternalistische beslissing boven het hoofd van de patiënt als ‘normaal medisch handelen’ weg te schrijven.”

“Ik zeg het er nu al maar vast bij: dat geldt wellicht niét voor het merendeel van de artsen en van de palliatieve sedaties: er wordt in dat domein door erg veel artsen en hulpverleners erg moeilijk en bewonderenswaardig werk gedaan. Maar al die hulpverleners (nadruk op de woorden hulp en verlenen) hebben dus hoegenaamd niets te vrezen bij een degelijke registratie. Integendeel: net als voor andere medische 'technieken' kan alleen een goed verzamelde kennis leiden tot een verbetering op basis van gegevens, onderzoek en evidence. Dát is normaal medisch handelen. Bijgevolg ben ik fier op het UZ Brussel, dat eindelijk het enige juiste besluit nam, ten voordele van de open en vrije keuze van de (wilsbekwame) patiënt zelf, de omgeving van die patiënt, en de arts die niets te verbergen heeft, en los van wie of wat dan ook de behoevende patiënt bovenaan plaatst. Benieuwd welke ziekenhuizen op dezelfde manier met de patiëntenrechtenwet en met transparantie willen omgaan.”