Betalen om het aantal patiënten op de spoeddienst omlaag te krijgen: niet altijd doeltreffend…

Alle ideeën zijn goed om de toestroom van patiënten op de spoeddienst te verkleinen. De wachttijden zijn vaak (te) lang volgens de patiënten en de motieven voor een consultatie op de spoeddienst zijn (te) vaak inconsistent. Dat zorgt voor grote vertragingen, een te hoge werkdruk en uiteindelijk frustratie bij iedereen. Bovendien is het ook een kwestie van rentabiliteit… Onderzoekers vroegen zich af of een financiële incentive nuttig zou zijn.

Dit experiment liep in wat de Canadezen Grand of Greater Vancouver noemen, dat meer dan 2,4 miljoen inwoners telt. Het is een van de dichtst bevolkte districten van Brits-Columbia. De studie betrof meer dan 800.000 bezoeken van patiënten aan de vier grootste spoeddiensten van het district tussen 2013 en 2016. Ze was toegespitst op de patiënten met de ergste acute aandoeningen. Het eerste jaar bestonden er twee types financiële incentives naast elkaar om het aantal patiënten op de spoed te doen slinken. Dat noemden de onderzoekers ‘pay-for-performance’ of P4P. Dit systeem werd gefinancierd door de provincie Brits-Columbia. De spoeddienst kreeg een vergoeding van $100 voor elke patiënt die de spoeddienst kon verlaten en er minder dan vier uur had doorgebracht. Het tweede programma dat werd toegepast, voorzag ook in een vergoeding van $600 voor de patiënten die minder dan tien uur op de spoeddienst bleven.

Een jaar na aanvang zette het provinciebestuur het programma stop. De regionale autoriteiten pikten het weer gedeeltelijk op, maar enkel met het programma met een vergoeding van $600. De analyse van de onderzoekers betrof dus de twee verschillende programma's en ze hebben hun onderzoek toegespitst op de tijd voor ontslag van de patiënten en meer bepaald voor patiënten die twintig minuten voor afloop van de vier of tien uur werden ontslagen.

Uit de studie blijkt dat een groot aantal patiënten werd ontslagen vlak voor de vier uur verstreken waren, waardoor het ziekenhuis de vergoeding kon opstrijken. Na die termijn nam de kans dat een patiënt de spoeddienst kon verlaten af. Dit fenomeen werd enkel waargenomen in twee van de vier spoeddiensten; de twee andere vertoonden die discontinuïteit niet. Eén fenomeen baarde de onderzoekers wat meer zorgen: de patiënten die binnen vier uur ontslagen werden, werden veel vaker opnieuw opgenomen binnen zeven dagen dan als het verblijf op de spoeddienst langer was. Als we de termijn van tien uur bekijken, treedt dit fenomeen op in de vier ziekenhuizen.

U wil op dit artikel reageren ?

Toegang tot alle functionaliteiten is gereserveerd voor professionele zorgverleners.

Indien u een professionele zorgverlener bent, dient u zich aan te melden of u gratis te registreren om volledige toegang te krijgen tot deze inhoud.
Bent u journalist of wenst u ons te informeren, schrijf ons dan op redactie@rmnet.be.

Laatste reacties

  • Emanuel Van Hoecke

    04 oktober 2019

    “The results suggest mixed consequences of the P4P program—it can reduce access block for admitted patients but may also lead to discharges associated with return visits and admissions.”
    Een dure studie waar theoretisch gezien de uitkomst al kon voorspeld worden indien men op voorhand de bottlenecks had geïdentificeerd.
    De onderliggende gedachte achter dit experiment lijkt te zijn dat er voldoende capaciteit is om gemobiliseerd te worden mits financiële incentive. Dat is duidelijk niet het geval gezien de kwaliteit van diensten naar beneden gaat indien men de vermeende overcapaciteit gaat aanspreken.
    Geneeskunde is een vak waarbij geen compromis kan gemaakt worden op kwaliteit, de enige manier om een toenemend aantal patiënten dan te verwerken is een capaciteitsverhoging. Het is dat of de instroom verminderen.
    De (ware) bottleneck extra onder druk zetten is in geen enkele optimalisatie ooit succesvol gebleken.
    Mvg
    Emanuel Van Hoecke, MD, MBA