De verbruiker wordt dagelijks overspoeld met informatie en publiciteit over al dan niet vermeende effecten van voeding op gezondheid. Hoe kan men het kaf van het koren scheiden? Hoe kan men herkennen wat stoelt op wetenschappelijke evidentie? Welke rol heeft de voedingswetenschapper daarbij te vervullen?
Een greep uit de aanbevelingen van de Koninklijke Academie voor Geneeskunde België (KAGB) om de communicatie over voeding en gezondheid te bevorderen:
- Uit onderzoek is gebleken dat informatie verstrekken op zich onvoldoende is. Gedrag wordt door heel wat meer bepaald. Voorlichting omtrent gezonde voeding vergt klemtonen die vooral eenduidig en begrijpelijk moeten zijn. Een aanbeveling bij herhaling brengen heeft effect zelfs al blijkt dat de boodschap zelf weinig aandacht krijgt. Boodschappen moeten cognitief eenvoudig te verwerken en gemakkelijk toepasbaar zijn.
- - Vlaanderen heeft nood aan één ondersteunende instelling de consument, overheidsinstanties, media en bedrijven informatie over voeding en gezondheid kunnen inwinnen. Deze instantie moet ondersteuning bieden aan de aanvrager op basis van de beschikbare wetenschappelijke evidentie. Die onafhankelijke instelling moet ook op eigen initiatief info over voeding en gezondheid kunnen geven, aangepast aan het doelpubliek, maar steeds gesteund op wetenschappelijke evidentie, zowel vanuit biomedische als vanuit gedrags- en communicatiewetenschappelijke invalshoek. Nu vervullen diverse instanties los van elkaar deze opdracht deels, met mogelijk inconsistenties en verwarring bij de consument.
- Het Nederlandse Voedingscentrum, waar domeinexpertise met gedrags- en communicatie-expertise gebundeld wordt, is daarvan een voorbeeld (www.voedingscentrum.nl).
De KAGB is verder van oordeel dat:
- meer toezicht wenselijk is op de reclame van voedingsmiddelen die gebruik maken van “health claims” die niet in overeenstemming zijn met de regelgeving die daaromtrent bestaat;
- voedingswetenschappers, wetenschapsjournalisten en de voedingsindustrie gebonden zijn aan ethische regels waardoor garantie wordt geboden dat de communicatie over voeding en gezondheid berust op algemeen aanvaarde wetenschappelijke evidentie die zo nodig kan worden geverifieerd. Dit impliceert ook dat voor een correcte interpretatie van waarnemingen uit één studie de resultaten steeds moeten worden gekaderd in hun context.
